Avuçta gözyaşı

Ne derinlikte kazarsanız kazın, arkeolojik bir hikayenin acısına denk düşerseniz onu sadece bulmaz, hissedersiniz.

Yüzlerce yıl da geçse üzerinden, arkeolojik bir kazıda ortaya çıkan şeyler vardır. Mesela bir şehir, bir ev, evin yönü, eşyaları hatta insanları. İnsanların boyları, cinsiyetleri, kültürleri, tarihleri. Kimbilir belki evin hangi yönden rüzgar aldığı. Ne yenilip içildiği, alışkanlıklarının neler olduğu!

Peki ya aşkları, mutlulukları? Ayrılıkları, nelere göz yaşı akıttıkları? 

*

Bir ırmağın ıslak gövdesi ayaklarına dokunuyordu, genç kız ve erkeğin. 

Akdenize yıllarca hasret kalmışçasına, genç kızın kokladığı buram buram alıç kokusu ile kalbi; küçük nehrin doyduğu sade gölün, nehrin kendisine kavuşma heyecanı gibi atıyordu.

Genç çift, nehirde bırakılamayan ayak izleri boyunca ilerledi.

Kızın aklında o ana kadar bir acı vardı. O da, renkli nehir balıklarının son bulan mutlulukları. Çünkü ırmağın keyifli dansına rağmen yolculukları gölde bitmekteydi.

Geldikleri bu güzel doğa parçası kız için bu derece bir hassas acının pençesine düşmüştü.

*

“Tam da burası” dedi, ince bir sesle mırıldanırcasına genç erkek. Kız, duymakla duymamak arasında hafifçe işitti. Kendi aklı ile tamamlayarak anladı ne dediğini.

“Hadi” dedi kıza. “Tam burada, tam şimdi.”

“Neden burası” diye sordu kız. 

“Çünkü ikimizin de söyleyeceği o tek kelime için burası harika bir yer. Burada nehir, hayat gibi akıyor!” diye yanıtladı kızın sorusunu genç erkek, heyecanla.

Ve heyecanının dayatması ile “hadi aynı anda söyleyelim” diye ekledi.

Kız isteksizce ve sadece başı ile onayladı.

Erkek 3’ten geriye doğru saydı.

…..

Söylediler. 

Her biri kendi kelimesini.

*

“Nehir güzel akıyor da…” 

İki ayrı yöne uzaklaşırlarken sessizce kurduğu cümlesini yarım bıraktı genç kız.

“Göl ne kadar da kıpırtısız duruyor” diye cümlenin devamını düşündü. 

“Sanki avuçta tek bir damla gözyaşı gibi. İstediğin olsa da olmasa da, damlayan.”