Gece kelebekleri

Affetmek!

Bir o kadar basit ama bir o kadar zor bir kelime. 

Çünkü yaşam bizi öyle sınavlara sokar ki, sabrımızla sınanırız çoğu zaman. Sakin olduğumuzu sandığınız anlarda bile, kimi tutum ve davranışlar karşısında tepki veririz. Bazen tüm gücümüzle kendimizi sakin olmaya adasak da mesela sesimiz titrer. O ses ki, sanki bizim göremediğimiz bir uçurumu görüyor gibidir.

Hz. Mevlana’nın iki önemli cümlesi bu konuda bize ışık tutar. İlki: “Kin kalbi yorar” ifadesidir ki, açıkça belirtilmiştir. Öyle ki, taşıyacağımız öfke en çok bize zarar verir. Ruhen ve bedenen kayıplar vermemizi sağlar, yorar, üzer, aklımız bir öfke ile yoğruldukça yaşanan her an anlamsızlaşır. Mutsuzluk yaratır.

İkinci cümle de “ne isterseniz o’sunuz” cümlesidir ki bu çok daha derindir.

Anlaşılacağı gibi, bir kini ya da nefreti taşımak, bedel beklemektir hatta alınacak bedelin hesabını gütmektir. Bu da bizi bir nefret söyleminden, bir öfkeden daha etkin ve değerli kılmaz. Bu iki çirkin kavramın kendisine dönüştürür.

Biz de anlamsızlaşırız.

Buna ragmen hayatımızda öfke bir tercih iken bazen sanırız ki bir zorunluluktur.

Öfkeye ve sonucu olan dargınlıklara yenilmemenin erdemini ise ancak yenilmeyerek anlayabiliriz. 

*

Affetmemizin affedeceğimizle ilişkisi ikinci derecedir. İlk bağlantı kendimizledir çünkü. Affetmek kendi erdemimizdir. Ruhumuzun taşıdığı bir yükten onu kurtarmaktır. 

Affetmek kalbinizde yaşayan gece kelebekleri gibidir. Ara sıra uçuşurlar gökyüzünde. 

Ancak, doğru zamanda gözleriniz gökyüzüne dönükse onları görebilirsiniz. Ama göremezseniz kalbinizdeki yerlerini boşaltarak size terk ederler.

Yarın pişman olacağınız bir öfkeyi çözümsüz kılacağınıza, hadi bugün affetmenin erdemini tadın, varsa bir kırkınlığınız giderin.