Almak değil vermek çoğaltır

İnsanlar dense almanın daha güçlü yaptığını, bir şeyin alarak çoğaldığı yanılgısını yaşarlar. Oysa esas huzurun bulunduğu kaynak olan maneviyat, tam tersini söyler. Vermenin, verebilmenin insana kazandırdıkları maddi hiçbir şeyle ölçülmez.

Bu anlayana, yani anlaması için aydınlığın kendisine lütfedilene söylenmiş bir şeydir.

Dolayısı ile bu yazı da öyle. 

Matematik akıl bunu çözemez. 

Çünkü onda “2+2=4” gibi bir mekanizma çalışır. Oysa maneviyatta öyle değildir. 

En sevdiğinizle “1+1=2” olabilirsiniz. Ama o en sevdiğinizi kaybederseniz “2-1=0” olur. Bu tür bir yitim sizi sıfırla çarpar. Matematik bunu anlatmaz.

Bu nedenle bilmeli insan, alarak değil vererek erdeme erişebileceğini ve vermenin almaktan çok daha değerli bir huzur getirdiğini.

*

Dağlarda gezen bir derviş, nehirde değerli bir taş bulmuş. Ertesi gün ise kendisinden daha genç bir başka dervişle karşılaşmış. Bu genç dervişin karnı açmış. Yaşlı derviş torbasını çıkarıp, yemeğini onunla paylaşmış. Genç derviş bu esnada torbadaki değerli taşı görüp yaşlı dervişten istemiş. Yaşlı derviş ise hiç tereddüt etmeden ona bu çok değerli taşı vermiş. 

Genç derviş, hayatı boyunca kendisine yetecek bir değerde olan taşı alıp oradan ayrılmış.

Yıllar sonra genç derviş, binbir arayışın sonunda yaşlı dervişi bulmuş ve ona “senden bu taşı değil, bundan daha değerli bir şeyi istiyorum. Bana onu verebilir misin?” demiş.

Yaşlı derviş, kendisinden ne istediğini sorunca, genç derviş: “Anladım ki mesele değerli bir taş değilmiş. Bu nedenle senden bu taşı değil, bu taşı bana vermeni sağlayan şeyi öğrenmek istiyorum. Bana onu ver” demiş.

*

Dedim ya, bu ve benzeri meseleler, anlama kendisine lütfedilenlerin işi. 

Dilerim bir gün onlardan oluruz.