O günler geçti, bu günler de geçecek

İnsanın nereye baktığı ile ilgili düşünce, nereden baktığı ile ilgilidir. Belki de bu nedenle anlamakta olduklarımız da, anlamadıklarımız da, “istemenin” tutsağıdır.

Sadece şiir yazan bir şair olarak düşünürsek anlamamız kolay olmaz Nazım Hikmet’i. O’nu, bir mücadelenin meşalesi, demokrasinin harcı olarak düşünmek anlamaya başlamaktır aslında. Yaşamı eserlerinden çetin, hayatı döneminden tekinsiz, idealleri asırdan ileriydi Nazım’ın. Okudukça derinleşen, yaşama aldıkça, anladıkça, sadece edebi değil, felsefi yanını da benimsemek, her bunu hissettiğinizde o an dahi hâlâ geç kaldığınız hissi katar size. O’nu tanımaya geç kalma acısıdır bu!..

*

Gönlümle baş başa düşündüm demin; 
Artık bir sihirsiz nefes gibisin. 
Şimdi ta içinde bomboş kalbimin 
Akisleri sönen bir ses gibisin. 
Maziye karışıp sevda yeminim, 
Bir anda unuttum seni, eminim 
Kalbimde kalbine yok bile kinim 
Bence artık sen de herkes gibisin. 
Gözlerim gözünde aşkı seçmiyor 
Onlardan kalbime sevda geçmiyor 
Ben yordum ruhumu biraz da sen yor 
Çünkü bence şimdi herkes gibisin 
Yolunu beklerken daha dün gece 
Kaçıyorum bugün senden gizlice 
Kalbime baktım da işte iyice 
Anladım ki sen de herkes gibisin 
Büsbütün unuttum seni eminim 
Maziye karıştı şimdi yeminim 
Kalbimde senin için yok bile kinim 
Bence sen de şimdi herkes gibisin 

* 

Oysa Nazım bugün, ölümünün bir yıl dönümünde daha, tanımadığım bir hasretle yaktı içimi. Hep büyüyen. Hiç kimse olmadan ama hepimiz olarak.

Mutlu uyu Nazım Hikmet. O günler geçti, bu günler de geçecek…