İki renk, iki ayrım

Yayın Tarihi: 12/11/21 07:00
okuma süresi: 3 dak.
A- A A+

Desem ki, hiç acı vermez gidişin, ya da gidişim. Sen sen olursun gittiğin yerde ve içinde benim kadar bir boşluk, ben de ben olurum, içimde senin kadar bir boşluk. 

Desem ki, hiç acı vermez gidişin, ya da gidişim. Sen kendine ne kadar yalnızsan çünkü ben de o kadar yalnız olurum. Ama desem ki, hiç acı vermez gidişin, ya da gidişim. Peki ya, canım gözlerine dokunmak isterse, gözlerimle, ya da ellerini tutmak istersem eğer, işte o zaman bir şehrin tüm anıları, bir kalbin tüm acıları olur…

Yaşamın her aşamasında bu böyle. 

Sevda, önce tatlı bir zehir gibi alınıyor kalbe. Sonrasında yavaşça yeşertiyor fidanlarını. Kurumasın diye gözyaşları ile bile sulanmak istiyor bir süre sonra. 

Dopdolu yaşanıyor. Yüz sürdüğümüz bir şehir gibi. Satır satır mektuplarda, adım adım sokaklarda yaşanıyor. Her mekanı bir anıya her an’ı bir hüzne çevirmek istercesine…

Ve ayrılıklar…

Doğanın sunumu gibi; başlama, yaşama ve bitiş. Bir tek acıya dokunan, bir tek acıya teğet geçmeyen, bir tek acıyla tam çakışan sürece varıyor, istemesek de.

Yaşam, tüm sevda denemelerimizin siyah beyaz eskizi gibi. Her sevdaya bir tuval, her tuvale hep aynı renkler.

Siyah ve beyaz.

Bir ayrılık aslında çok da zor olmazdı bir sevdadan, bir şehirden, bir insandan, geriye kalan kendimizken, içimizde oluşan boşluk büyük olmasaydı. Çaldığımız bir kalpse, bu hırsızlık olmazdı, olamazdı.

Yaşadığımız şehirler gibi yaşanır çünkü aşklar. Hiçbir sokağını, hiçbir kaldırımını, hiçbir durağını, ayrılırken yanımıza alamayız… Çıkılan kalbi de öyle…

Köşe bucak kokusu üzerimize sinen bir şehir gibi, biz onda o da bizde koku ararız. Yanımıza alamadıklarımızı hatıralarımıza alırız.

Hep kalan kaybetmiyor bir bakıma. Girdiğin gibi çıkarken bir aşka, ne kalan kazanıyor ne giden. Bir ayrılığın galibi, sadece içimize dolan boşluk oluyor.

Ardındansa zamanın çabası başlıyor. Her ‘zaman’; özel bir acı tahlili, acı teşhisi ve acı tedavisi rolünü üstlendiğini zannettirerek başlıyor, umutsuz çabasına.

Oysa ‘zaman’ için, “en nadide ilaçtır” denirken; hem zehiri oluyor yaşamın, hem de panzehiri. 

Zaman, sırtımızı döndüğümüz bir sevdanın sadece boşluklarını ölçüyor, dolduramıyor.

Yine insanın kendi kendine kaldığı bir şehir gibi yaşanıyor gidiş, ayrılış, bitiş. 

Hiç olmasını istemezken.

#mesajınızvar
Levent ÖZADAM'dan
#mesajınızvar
Gözden Kaçmadı
#gozdenkacmadi

Yorumlar

Dikkat!
Suç teşkil edecek, yasadışı, tehditkar, rahatsız edici, hakaret ve küfür içeren, aşağılayıcı, küçük düşürücü, kaba, müstehcen, ahlaka aykırı, kişilik haklarına zarar verici ya da benzeri niteliklerde içeriklerden doğan her türlü mali, hukuki, cezai, idari sorumluluk içeriği gönderen Üye/Üyeler’e aittir.

Diğer Dr. Ferhat ATİK yazıları