Sevgilerde

Bir romanı, bir şiiri hatta günlük köşe yazımı yazmak için ilk harekete geçtiğimde, önce düşünce ardından eylem ortaya çıkar. Sonra, konunun nasıl işleneceğine ilişkin yazım planına geçerim. 

Bu sürecin tamamı hayaldir. Hayal; o en güzel sevgili...

Ancak zaman zaman, bazı yazılar kendi varlıklarını öylesine büyük bir anlam ile içerirler ki, bana ihtiyaç duymadıklarını hissederim. Sanki kendi hayatları varmış gibi... Sanki onlar da insanlar gibi doğmuşlar ve yaşamaktadırlar...

Örneğin aşağıdaki şiir gibi. 

Hayatımızda, hep ertelemeler yaşadığımız anlarımızı, yaşayamadıklarımızı, ‘anı yaşamak’ ifadeleri ile ağız dolusu laf etmemize rağmen, uygulamada bunu başaramamamızı öyle güçlü anlatan bir örnektir ki bu şiir, bana hiç ihtiyacı yok sanki.

O kendisini anlatır, anlatmak istediği ile birlikte üstelik.

Şiir; yaklaşık elli yıllık yazı hayatı boyunca, hiç bir akım veya topluluğa bağlanmamış, bu süreç içinde deneyimlerini Türk şiirine olumlu katkılarla yansıtmayı başarmış usta bir şaire; Behçet Necatigil’e ait. 

Hayatı sorgulamaktan öte, kısa tecrübelerle anlamak isteyenlere, en azından bugün, şu an yapmaları gerekeni ertelememeleri için önemli bir kıssa.

*

Sevgileri yarınlara bıraktınız
Çekingen, tutuk, saygılı.
Bütün yakınlarınız
Sizi yanlış tanıdı.
Bitmeyen işler yüzünden
(Siz böyle olsun istemezdiniz)
Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi
Kalbinizi dolduran duygular
Kalbinizde kaldı
Siz geniş zamanlar umuyordunuz
Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek.
Yılların telaşlarda bu kadar çabuk
Geçeceği aklınıza gelmezdi.
Gizli bahçenizde
Açan çiçekler vardı,
Gecelerde ve yalnız.
Vermeye az buldunuz
Yahut vakit olmadı.