Cüneyt Arkın öldü ve sanki hayatımın bir dönemi daha benden gitti 

Biz arada kalmış bir jenerasyonuz.

70’lerde doğanlar. 

Başımıza gelen her şey, İkinci Dünya Savaşı sonrası, dünyanın sıkıntısını yaşayanların çocuğu olmaktan. Kimi yerde yokluk kimi yerde aşırı sevgiyle büyümek dengeleri koruyamamamıza neden oldu. 

Üst jenerasyonumuz, özellikle ülkemde “umarsızca isteyenlerden” oluşuyor. Bir çok şeyi hak etmeden kazanmış olanlar var aralarında. 

Elbette hepsi değil tabi ki. 

Ancak o haksızlık günlerinin, ganimet günlerinin, acılar üzerine özgürlük ve mutluluk kurma günlerinin mirasını yiyoruz. 

Bu nedenle de bu acı ekmeğin bedelini bir bir ödedik. Ödüyoruz. 

Çocuklarımız ödemesin diye çok uğraştık. Başaramadık. 

Tek umudum Z ve Z+ kuşakları. 

*

Gönül isterdi ki her ölenle çocukluğumdan bir parça benden kopup gitmesin. Ama öyle olmuyor. 

Bizim kuşak 70’lerden gözümüze, güzellikle gelen bütün sanatçıları çok sever. Kemal Sunal öldü, gülüşümüzü kaybettik, Barış Manço öldü, başarımızı kaybettik, Cem Karaca öldü, mücadelemizi kaybettik. Şimdi de Cüneyt Arkın öldü. Bu kayıplara benim kuşağım çok üzülür. Çünkü bizimle yaşayan, bize hitap eden bir dönem, yani çocukluğumuz ölüyor bunlar değerli insanlar bir bir öldükçe. 

Çocukluğumun şimdiki sıkıntılardan bağımsız yaşadığım, huzurlu, mutlu, saf günlerini hatırlayamaz oldum. 

Dünya kirleniyor biz büyüyoruz, biz büyüyoruz dünya daha da kirleniyor.