İki yüz bir mevsim

Kelimeler biriktirdim uzun uzun zamanlar boyunca.

Çoğunu paylaştım, konuşarak, yazarak hatta bazen içimden susarak. İki yüz bir mevsimdir yaşam biriktirdim, kelimelerimi sevdim. 

Yazdım, söyledim...

Gün geldi söylediklerimi dinleyenler oldu, dinlemeyenler olduğu gibi. Yazdıklarımı okuyanlar oldu, okumayanlar da oldu elbette.

Hatta dinleyip, okuyup, anlamayanlar ya da anlayıp kızanlar, anlayıp sevenler oldu. Böyle de olmalıydı aslında. Kelime kelimeye dokundu, cümleler kurdu, hepsi ben oldu, sonra okuyanla buluştu. 

Yazdıklarım oldu iki yüz bir mevsim boyunca. 

Hayatımı içine alan, şiirler, romanlar, senaryolar. Hep bir yenisini daha doldurmak için daha çok kelimelerim oldu. Kelimem kelimeme dokundu, çoğaldı.

Bazen kelimelerimin ihanetine uğradım bir sevdayı anlatırken. Bazen de benden büyük cümleler kurdu.

Dudak aramdan firardaydılar bazen, benden erken. Kalp kırdı, kalp kazandı. 

Ne zaman ihtiyacım olsa iki yüz bir mevsim kelimelerim benimleydi. Dilimin ucunda kalan ve susan, hiç susmayı bilmeden ağzımdan fırlayan ya da tam yerinde zamanında kullanılan binlerce yazı, yüzbinlerce satır oldular.

Kelimelerimi çok sevdim her zaman. Çünkü anı koleksiyonumun baş tacıydılar.

Kalbimi en çok onlar dinledi, en çok onlar anlattı. Bir mücadelede bir haksızlıkta öfkelendi, bir acıda bir kalp kırığında üzüldü, bir mutlulukta neşelendi... Kelimelerim...

Nerde ben olduysam hep orda onlar da oldu.

Saatler, günler, aylar... Mevsimler geçti.

Doğdum, çocuk oldum, büyüdüm, her evremde yanımda kelimelerim oldu. 

İki yüz bir mevsimdir benimle çoğaldı... Teker teker sevdiğim kelimelerim... 

Dünüm, bugünüm... Hayata ilk ağladığım günden bu yana iki yüz bir mevsimdir benimle olan kelimelerim...