Büyüdüm ayrı eve çıkacam

Çocuk büyüdü ayrı eve çıkmak istiyor.

Hakkı da. Çıksın zaten.

32 yaşına geldi hala anasının dizi dibinde oturuyor.

Hangi işe girdiyse batırdı.

Bankacılık yapayım dedi, battı. Anası bileziklerini bozdurup borçları kapattı.

Sanayi'de üreteyim dedi. Olmadı.

Havacılık yapayım dedi, yüzüne gözüne bulaştırdı. O da battı.

Miras kaldı silip süpürdü. Mahallenin çocukları onu popüler bilsin diye mirası onlara dağıttı durdu. Miras da suyunu çekti.

Komşusuyla ortaklık yapmak istiyor ancak anası biraz temkinli. Ya onu kandırır da kazıklarlarsa diye endişe eder.

Evlat biraz hayırsız çünkü.

Anası harçlığını veriyor o da harcıyor.

Ayrı eve çıksın çıkmasına. Kimse karşı değil. Her gün ana dırdırı çekilecek gibi değil.

"Şunu şöyle yaptıydın. Neden ona öyle dediydin. Paranı idareli harca" gibi laflar 32 yaşına gelmiş birisi için katlanılabilecek türden laflar değil.

Ama sicil kötü olunca, güven de olmaz.

Şimdi bu durumda ana ile yavru ile ilgili birçok olası senaryo var.

"Otur oturduğun yere yavruluğunu bil. Ben sana bakarım. Senin birşeye ihtiyacın yok" diyebilir, ya da evladın ısrarına dayanamayıp, "Tama hadi çık eve. Paran bitip kiranı ödeyemeyince nasıl olsa ağlaya ağlaya gelirsin. Odanı boşaltmıyorum" da diyebilir.

Bir seçenek daha var ki, "Bu kapıdan çıkarsan, bir daha giremezsin. Zırnık da vermem" şeklindedir. Ki bu riskli.

Bana göre hepsinden daha mantıklı bir seçenek var ki yavru bana göre bunu seçmeli.

Eve çıkmadan önce bir işe girmeli. Biraz para biriktirip en azından depoziti bir kenara koymalı. Sonra öyle bir ev bulmalı ki, kirası ve giderleri gelirinden fazla olmasın. Ya da azcık daha bekleyip, işlerini büyütmeli ve dilediği eve çıkmalı. Bunun için çalışmalı. Tedbirler alıp fantezi hayatından vazgeçmeli. Anadan harçlık almaktan kurtulmalı, hatta ananın bakımını da kısmi olarak üstlenmeli. Öyle olunca ancak düzgün bir şekilde ayrı eve çıkar ve ana dırdırından kurtulur. Ha bunu yapamıyorsa da "Ben artık büyüdüm, ayrı eve çıkacam" sevdasını yapana kadar ertelemeli.