Denktaş yazdı: "Zamanda değişim"

Dün Rasıh arkadaşın daveti üzerine Kıbrıs Postası'nın haber merkezini ziyaret ederek birçok kişinin bilmediği veya hatırlamadığı gazetecilik günlerime beni götüren nostaljik bir zaman yaşadım.. ZAMAN... Ağabeyim Raif'in sahibi olduğu gazete... İngiliz Koleji üçüncü sınıftan itibaren müzik dışında tek uğraşım teknoloji bugünkünden çok geri. Kurşundan dökülen satırların blok blok yerleştirilerek sayfaların hazırlanması… İlk örneği alıp üzerinde tashihleri (düzeltmeleri) yapmamız. Raif'in sabah üçte gelerek yanlışlıkla eksik kalmış sayfayı hemen o an orada doldurabileceğimiz bir makale, şiir, hatta bazen haber yazarak bize vermesi. Sabah dağıtımına yetiştirilmesi gereken gazetenin o son sayfasının da hazırlanarak baskıya girmemiz ve neticede uzun bir uğraş sonucu dağıtıma hazır hale gelen gazete... Biraz uyku ve sonra okul…

Dün Kıbrıs Postası'nda mürekkep kokusu yoktu elbet. Daktilo da yok artık. Mürekkebi bitince her çekmeceden aranarak mutlaka bulmak zorunda olduğumuz Penna'ya bile ihtiyaç eskisi kadar değil. Teknoloji birçok zorluğu ortadan kaldırırken yerine özlemi bırakmış. Bugünün kolaylıklarını takdir etmemiz için belki de. Kim bilir belki de bugünün zorluklarının gelecekte olmayacağını ispat etmek güdüsüyle... O günleri özlediğimi hatırlattıkları için Rasıh Reşat ve arkadaşlarına teşekkür ederim. Aynı zamanda hiçbir şeyin aynı kalmayacağını bir kez daha gösterdikleri için de.

Dün torunumu yanıma alıp Gençlik ve Spor Bayramı törenlerine katılmak istedim. Atatürk'ün gençliğe armağanı. Padişahlıktan Cumhuriyete geçiş sonrasında kutlanmaya başlamış o günlerin anlayışında son derece modern bir anlayışla. Toplu gösteriler hazırlamış gençler. Bu bayramın ilk kutlanış töreninden itibaren hiç tarz değişikliğine gitmeksizin aynı şekilde kutlanagelmiş Gençlik ve Spor Bayramı. Kıyafetler az biraz değişse bile hareketler aynı. Lise çağlarımda benim yaptığım hareketlerin neredeyse aynisini yapıyor bugünün gençliği de. Atatürk'ün yarattığının bir adım ilerisine gitmeksizin, onun gibi düşünebilen bir gençlik yaratmak yerine onu ezberleyen bir gençlik tercih edilmiş. Eninde sonunda ezberin unutulabileceğini öngöremeden. Bunun adına da Atatürkçülük denmiş.

Oysa Atatürkçülük onun hissettiklerini hissedebilmek, onun gibi düşünebilmek, onun o günlerde gerçekleştirdiği devrimleri bugünün koşullarında yineleyebilmek, toplumu geriye doğru değil ileriye doğru taşımaktır Atatürkçülük. Bu, ne bize ne de çocuklarımıza öğretilmediği içindir ki ileriye bakmak yerine hep dün ile kavga etmeyi alışkanlık haline getirdik. Bugün yanlış diye gördüklerimizin bu yanlışların uygulamaya konulduğu gün koşullarında doğru ve üstelik gerekli olduğunu düşünebilme yetisini kazanamadık.

Kendi tarihimizle ilgili yaklaşımlarımızda hiç farklı değil. Bugünün rahatlığı içinde yorumlarız tarihimizi. Atılan her adımın o gün için gerekli olduğunu düşünmek istemeyiz. Var olan koşullarda geçmişimizi eleştirerek aslında geleceğimizi kararttığımızın farkına varmayız. Büyüklerimizin ettikleri yemin nedeniyle bizlere doğru dürüst aktarmadıkları tarihimizin bilinmeyenleri üzerinden bugünkü inançlarımıza göre yorumlar yaparak geleceğe sağlıksız bir ilerleyiş yaşarız. Duvara toslayıncaya kadar...