Gidiyor, "can" dediğimiz "canlar"

Aslında yolunda giden hiçbir şey yok.

Çok abartılı mı oldu?

Kendimizi kandırmayalım, bu bizim, bize yapacağı en büyük kötülük olur.

Elbette her şeyin yolunda gitmesini beklemek de hayalcilik.

Hayat bu, her şey, her zaman iyi olmaz, olmayacak.

Bozulacak, tıkanacak, yeniden yapılacak, yine olacak, yine düzelecek.

Ama artık günlük, rutin işler bile yapılmıyor, yapılamıyor.

En tuhaf, garip ve anlaşılmaz olan ise bunların normal kabul edilmesi.

En kötü tarafı kimsenin umursamaması.

Bu çok garip bir durum.

Sıradanlaştırma devri bitti artık boş vermişlik evresine geçtik. 

Herkes farkında, bilincinde, yolunda giden, olması gerektiği gibi olan, bir şey yok.

Size de tuhaf gelmiyor mu?

Ne kadar kolay söyleniyor, yazılıyor, çiziliyor.

Bu ülkede yaşananlar bir başka ülkede olsa yer yerinden oynar.

Ölmek kolay, yaşamak zor.

Bir gün var, bir gün yok, bir anda, hiç sebep yokken.

Gencecik, hayatının, baharında, en verimli çağında, en olgun yaşında, ölüyor insanlar.

Çatır, çatır, patır, patır, bir daha kalkmamacasına, toprağa düşüyor, canımız dediğimiz canlar.

İnsanlar, arkadaşlarımız, dostlarımız, akrabalarımız.

Bugün var yarın yok, beraber yola çıkıyorsunuz, o bir daha, aynı yoldan geri gelmiyor.

Planlar yapıyor, hayaller kuruyor, iş paylaşıyor, ama o söz verdiği gibi o yere, o saatte gelmiyor.

Sanki hiç yoktu, hiç yaşamadı, hiç gelmedi, o yollardan, mahallelerden, sokaklardan geçmedi.

İnanılır gibi değil, sanki beraber, aynı masada, aynı ofiste, çalışmadık, tartışmadık, paylaşmadık.

Hayat bu kadar boş, biz yine, günlük tartışmalar, çekişmeler, gereksiz kavga ve endişeler.

Değer mi, hiç mi sonu yok, bitmeyecek mi?

Ne bu hırs, bu kin, bu nefret, bu kavga, işte ortada, sadece bir avuç toprak.

Ne saygı ne sevgi ne empati ne duyarlılık ne de ahlak.

İyi ne kötü ne yanlışla doğru bu kadar mı iç içe girer.

Oysa tek kalan “bir tutam umut”.

“Yeni Zelanda Başbakanı Jacinda Ardern, şubat ayında görevinden ayrılacağını ve bu yıl genel seçimlerde yarışmayacağını açıkladı. 42 yaşındaki lider "Artık bu işin hakkını verecek kadar yeterli olmadığımı biliyorum. Devam edersem ülkeye zarar veririm" dedi.

Kendini yetersiz görme ve zarar verme endişesi.

Verdiği sözleri, yerine getirememe sorumluluğu.

Ne kadar asil bir bakış açısı, fedakarlık ve farkındalık.

Hayatı, yaşamı, sırf yarıştan, yarışmaktan, bitmek bilmeyen, entrika, hesap, kitap ve birbirini yermekten saymak.

İnsan doğru zamanı ve doğru yeri iyi bilmeli.

Olması gereken yerde, olması gereken zamanda olmalı.

Başımızı gömdüğümüz, kendimizi hapsettiğimiz, beton binalardan, dört duvar arasından, çıkmak da gerekli.

Farkında olmak şart, dışarıda da bir hayat var.

Öyle bir hayat ki, kimin ne zaman, nerede, nasıl olacağı hiç belli değil.