Kafa beton, akıl çimento!

Günün birinde, Annan Plânı diye bir plân peyda oldu!

Canlandık.

Meydanlarda şarkılar söyledik.

Sloganlar attık, bağırdık.

Günü geldi ayaklandık.

Kendimizi ve dünyayı bu "plân" içinde anlatmaya koyulduk...

Plânın içeriğine baktık.

Düşündük.

Anlattık.

Söyledik.

Felsefe yaptık günlerce.

Vakit vakit her şeyden kuşkuya düştük.

Düştük ama; süphesiz büyük bir kesmi plâna inandırdık…

"Evet" dedik.

Ancak neticede Rum dostlarımızdan "OXİ" çıktı.

Çözümü kaybettik ve biz "arafta" kaldık!

Artık bir şey var gitmeyen.

Anlaşılmayan.

Rahatsız eden.

“Eksik” hissedilen.

Hayat, onunla yol almayanı “biryerlere” götürmez!

Dinamiktir, akıp gider...

Önce yürürsün.

Sonra koşar.

Daha sonra oynarsın...

Bizler “takıldık”...

Akıp giden bir varlığın içinde “takılı durmak” kolay mı?!

Saatler çaresiz.

Günler çaresiz.

Aylar çaresiz.

Hareketsiz...

Bir "küskünlük".

Yüreklere nakış nakış işlenen bir “öfke”.

Hiç kimse hayatla “bağ” oluşturamıyor.

Gül, bülbülden korkuyor.

Bu "duran" düzen kime fayda sağlıyor?

Hayranı kim?

Bu duran düzen,

Biri diğerini yeyip bitirmeden başka bir amaç taşımayan insanları,

Çiftçiyi tarımdan soğutanları,

Bizim paramızla bize küfür edenleri,

Gerçeğe,

Hukuka,

Doğaya,

Güzele,

İNSANA düşman olanların,

"Koltuk" sahibi olabilmesini sağladı...

Bizler de kendi kendimizin mağduru olarak yaşamaya mahkûm olduk!

Nereye kadar?

Gittiği yere kadar...

Kafa beton.

Akıl çimento!