"Umut" gibi sözcüklerle düşünmeyi seviyorum!

Kendimizi geçmişimizde tutan "O" duygulara sahip bir kaç sözcüğe teslim olduk:

Türk, Rum, Milliyetçi, Sağcı-Solcu vs... 

Bu kelimelerle düşünmek belli duyguları üretiyor.
Sonra duygular, bu hislere denk düşen düşünceleri yaratıyor.
Bu çoğu kişi için yıllarca süren bir döngü... 

Oysa ki, bir kişinin herhangi bir şeyi yapmasının tek bir sebebi vardır: Hissettiklerini değiştirmek.
Örneğin kilo vermek...
Kilo vermek istiyorsun çünkü kendini iyi hissedeceksin.
Seni güzel hissettirecek...
Sana mutluluk getirecek...

Bizlerse kendimizi geçmişimizde tuttukça,
bugün aynı seçimleri yapıp, yarın da aynı davranışlarda bulunacağımız için,
hep aynı geçmişte yaşıyor, hep aynı şeyleri hissediyoruz...

Hele hele, milliyetçi kesimlerin geçmişin izlerini her yeni olaya taşıyıp durması yok mu?!

Ben "umut" gibi kelimelerle düşünmeyi seviyorum...
İçime dolan bu iyimserliği seviyorum.
Üstelik umut daima arar... 
"... Umut tükenince, yine çarpar mı bir kalp? " diyor Özdemir Asaf...
Bazıları içinse aptalca bir romantiklikten ibaret!
Barış gelirse hayat bayram olur, diye düşünüyorsun...
Aptallık mı?
Belki...
Bilmiyorum... 

Lâkin bugün "kutuda" olan umut öyle sahipsiz de değil!
"Umut etmek”, “umut ettirmek” ve “birlikte ummak” bu toplumun ruhunda ve aklında var...
Marks, tüm yabancılaşmaların, insanın bilinçsiz faaliyetleriyle ortaya çıktığını ve yine insanın, bilinçli toplu eylemleriyle değişebileceğini söyler.

Geleceği farklı kılabilme ihtimali içeren, ikinci tur seçimi yolda…
Çoğu dışarıdan gelen yatırımcılar bile, bir gün Ada’da normalleşme olacağı ihtimalini satın alıyor.
Pandora’nın son anda yaşadığı pişmanlık ile kutuda bıraktığı umut, o kutudan çıkar mı?