Acının miladı

Bir acı düşünün, hiç bitmeyen, dinmeyen ve azalmayan… Hissettikçe asla azalmayacağı bilinen, bir acı düşünün…

6 Şubat depremi bize bunu yaşattı. Aynı acı, aynı ateş, aynı kalplerde… Paylaşılmasına rağmen azalmayan bir acı… Tekrarı olmasın diye dua ettiğimiz, kayıplarımızdan dolayı, eksilip, hiç bir zaman bir daha tam olamayacağımız bir acı…

Bir yıl geçse de, bugün gibi acılarını yaşadığımız tüm kayıplarımıza, Allah’tan rahmet dilerim. 

*

Bu sabah 6 Şubat’a uyandık. Bir yıl önce böyle bir sabaha uyanamayan bir çok canın aksine. 

Bir yıl geçti 6 Şubat depreminden. Ne acıdır ki acı, yıl gibi geçmedi. İlk andan itibaren aynı kaldı. 

Bu sabah 4 gibi uyandım. Yollara düştüm. Gökte ay, Şampiyon Melekler Takımı’nın logosundaki gibiydi. İnce, naif, hilal… Başlangıcın sembolü. 

Her hilal başlangıçtır. Bir yıl önce bu sabah acıya başlangıç yaptık. Türkiyedeki on binlerce canın yanında 35 kişilik Kıbrıs’tan Adıyaman’a giden canlarımızı da kaybettik. 

Biz küçük bir ülkeyiz. Bu acı bize nesiller boyunca yeter. Nesiller boyunca geçmez. Ateşin düştüğü aileleri, evleri, yürekleri avutacak hiçbir şey yok. 

Bu nedenle davamızdan vazgeçmedik. Bu nedenle bu depremde ölüme neden olan her vicdansızın peşinde lmaya devam ececeğiz.

Allah’tan rahmet, önce ailelere ve ardından tüm ulusumuza yeniden başsağlığı dilerim.