Bir gün Ankara'da ilk meclisin kapısının önünden geçiyordum.

Şeytan dürttü, içeri girdim…

O günden beri, Mustafa Kemal hayranıyım.

Ama hangi Mustafa Kemal?

O marangoz rendesi bile görmemiş kürsüde, o konuşmaları yapacak aklın sahibi!

O yırtık yer halılı küçücük odada, o tahta iskemlede, filintası yanındaki duvara dayalı, eski yazı masasının başında o büyük kararları veren Mustafa Kemal!

Ben, Mustafa Kemal'e hayranım evet...

Ankara'daki karargâhta, çaya şeker de katabilmek için, Sivas'ta Halil Paşa'dan şahsen beş bin lira borç alan ve sonra santimine kadar ödeyen Mustafa Kemal'e, ben hayranım…

Öğrenciliğinde tatil günleri ziyarete gittiği, Ali Fuat'ın Kuzguncuk'taki evindeki dadıya, karşıdaki Dolmabahçe Sarayı'nı gösterip gösterip; "İyi bak, orayı en sonunda ben müze yapacam!" deyip deyip, zavallı dadının bir ömür boyu evde "Vallahi de yaptı, billahi de yaptı" demesine neden olan Mustafa Kemal'e…

Sıra arkadaşı Ali Fuat'ın hatıralarında anlattığı gibi, daha ortaokulda bir gün imparatorluğun akibeti ile ilgili bir kompozisyon yazması istendiğinde, "Çağ imparatorluk devri değildir. Bu imparatorluğu dağıtıp, bir ulus devlet kurmalıyız" yazıp, az kalsın askeri okuldan tardedilecek olan, o Selânikli çocuğa hayranım ben…

İstanbul'daki sevgilisi Corinne Hanım'a, Çanakkale cephesinden yazdığı, mektupta, "Corinne, bu savaşta ölürsem, beni unutma" diyen adama…

Sofya'da aşkının dillere destan olduğu sevgilisi Miti Koraçeva'nın, onun ölümünden yıllar sonra, kendisinin öleceği günün sabahında, kız kardeşine "Svetlena, dün gece rüyamda Kemal'i gördüm" dedirtebilen o adama, ben hayranım…

Başkumandanlık Meydan Savaşı'nın akşamı, savaş meydanını gezerken, yerde yatan Yunan askeri ölülerine bakıp, "Zavallı yavrucaklar… Sizi buraya kim gönderdi? Analarınıza bunun hesabını kim verecek?" diyebilen o generale, hayranım ben…

İzmir'e girer girmez, zamanın en ünlü oteli Kramer Palas'a gidip, garsondan bir duble rakı isteyen, tahta bir masayı pencere kenarına atıp, bir tutam beyaz leblebi ile rakısını içerken, garsona:

- Kral Konstantin İzmir'e geldiğinde, otelinize gelmiş miydi?

- Evet paşam…

- Peki böyle pencere kenarına oturup, körfeze bakarak bir tutam beyaz leblebi ile bir yudum rakı da içmiş miydi?

- Hayır paşam…

- Peki keşke sorsaydınız, İzmir Körfezi'ne bakarak, bir yudum rakı içmenin zevkini bilmeyen adam, İzmir'i alıp da ne yapacakmış? Diyen o adama, ben hayranım…

1924 Anayasası'nı yazarken, bir gece Çankaya'daki odasının penceresindeki perde, rüzgârla sallanınca, tabancasını çeken ve balkona yürüyen o adama, hayranım…

Neyzen Tevfik, Yenicamii'nin avlusunda, köpeklere sarılır, onlarla uyurmuş.

Bir gece Atatürk demiş ki;

- Çağırın şunu da hem ney çalsın, sohbet edelim, hem de içelim…

Polis bunu köpeklerin koynundan alıp, Florya köşkünde, cumhurbaşkanının sofrasına oturtmuş. Birkaç tek atmışlar. Atatürk, sormuş:

- Zaman nasıl da değişti Neyzen, görüyor musun?

Neyzen deli bir herif:

- Ne değişti paşa? Demiş. Hamam ayni, tellâklar değişti…

Atatürk çok sinirlenmiş:

- Defollll… diye, bağırmış gözüm seni görmesin…

Neyzen korkusundan fırlamış, bir koşuda ta Yenicami'ye gelip, köpeklerin koynuna girmiş, uyuyacak ama titremekden uyuyamıyor. Öte yandan da Atatürk:

- Gidin bu herifi getirin tekrar, demiş…

Neyzen gene karşısına getirilince:

- Hiç mi bir şey değişmedi be? Demiş… Neyzen, korkudan titriyor:

- Değişti paşam, demiş… Eskiden sormadan asarlardı, şimdi zat-ı devletlileru, önce sorup, sonra asıyorsunuz…

Atatürk'ü almış bir gülme:

- Otur ulan karşıma, sabaha kadar hem çal, hem içelim…

Ben bu adama hayranım!

Ne den bu işe Vildan?