Dr. Siber neden "Düşman İhtiyaçtır" dedi?

Düşman İhtiyaçtır

Kızıyor, lanetler yağdırıyordu … Başına gelenlerden hep o sorumluydu… Ben hayretler içerisinde dinlerken, o suçlamaya devam ediyordu. Halbuki bildiğim bir gerçek vardı ki, başına gelen bu olayda, suçladığı şahsın hiçbir rolü yoktu. Ama bir türlü kabul etmek istemiyordu.

Anlatmaya çalıştığım zaman büyük bir tepki gösterdi. "Onu mu savunuyorsun?", dedi ters bir ifadeyle.

Söylediklerinin ve o şahsa yönelttiği suçlamaların mantık dışı olduğunu izah etmeye çalıştım bir kez daha. Bu sefer daha da büyük bir tepki gösterdi ve hıçkırıklarla ağlamaya başladı.

Bana da tepkiliydi artık; çünkü düşmanının suçsuz olduğunu söylemiş ve elinden almaya çalışmıştım. Başlangıçta farkedememiştim ama, onu şu sırada rahatlatabilecek tek şey, düşmanının olmasıydı.

Eğer düşmanını elinden alırsam, kime boşaltacaktı öfkesini, kızgınlığını? Başına gelenlerin hep kendi suçu olduğunu kabul etmesi demek, öfkesini kendine yöneltmesi demekti. Bu, daha da üzülmesine neden olacaktı.

Belki farkındaydı, belki de değildi ama kafasında bir düşman yaratmıştı. Onu suçlayarak, ona kızarak öfkesini yatıştırıyordu.

Bu nedenle daha fazla yorum yapmadan baş başa bıraktım dostumu düşmanıyla. Ona ihtiyacı vardı çünkü.

Sadece kişilerin değil devletlerin de düşmana ihtiyacı var aslında. Düşmanı olmayan bir devlet düşünün. Bir felaket karşısında kimi suçlayacak, kime kızacak? Halkın öfkesini dindirmenin bir yolu değil midir düşmanı hedef göstermek? Öfkeyi ona yöneltmek?

Devletlerin başına gelen bütün kötülüklerin sebebi, o iç ve düşmanlar olmadı mı tarih boyunca? Hangi ülke kendini suçladı yaşadığı felaketler karşısında? Hep birilerinin parmağı aranmadı mı?

Amerika'dayken , üniversitede doktora yapan, Amerikalı bir mühendisin evini kiralamıştık bir kaç aylığına. Tek katlı, küçük, ahşap, şirin bir evdi.

O gece ev sahibimiz bize misafirliğe gelmişti. Hep birlikte oturmuş tatlı tatlı sohbet ederken aniden ışıklar söndü. Bizim ülkemizde oldukça olağan bir durum olduğu için tepkisiz bekledik tekrar ışıkların gelmesini. Nitekim de bir iki dakika içinde tekrar aydınlandı etraf.

Fakat az önce yanımızda oturan misafirimiz Joe'nun odada olmadığını farkettik. "Ne oldu ? Nereye gitti?" diye etrafımıza bakınırken, kapı zilinin çaldığını duyduk. Kapıyı açtığımızda Joe karşımızdaydı. Korkulu gözlerle bize bakıyordu. Biz ise şaşkındık. Odada otururken ışıkların sönmesiyle nasıl olur da dışarıda bulunmuştu? Neler oluyordu?

"Korktum!..", dedi.

"Işıkların sönmesinden mi korktun?" diye sorduk hayretle.

"Evet!", diyerek devam etti. "Bu normal bir durum değil… Burada elektirik kesintisi olmaz… Bize hep söylenen olası bir Sovyet saldırısından hemen önce elektiriklerin kesileceğiydi…" (Doğu Bloku yıkılmamıştı henüz o dönemde.)

Biz şaşkınlıkla dinlerken o, anlatmaya devam ediyordu.

"Öyle bir anda elektirikler kesilince, Sovyet saldırısı var sandım ve hemen şu gördüğünüz pencereden dışarı atladım…" dedi.

Eşimle birbirimizin yüzüne baktık. Biz gülmemek için kendimizi zor tutuyorduk ama o yaşadığı korkunun etkisindeydi hala.

Daha sonra kendi kendime bu olayı çok düşündüm. *Psikiyatri profesörü Sayın Vamık Volkan'ın bir teorisine göre (The need to Have Enemies and Allies), insanoğlunun dosta olduğu kadar düşmana da ihtiyacı var. Aslında sadece insanoğlunun değil, devletlerin de ihtiyacı var buna.

ABD'de, Sovyetler Birliği'nin yıkılmasıyle, yok olan bir düşmanın yerini hemen bir başka düşman aldı. Şimdiki düşman Radikal İslam. İnsanlar şimdi Sovyet saldırısından değil İslam'dan gelecek bir terör saldırıdından korkuyor. Yani düşman yine var ve hep var olacak.

Düşman olmalı ki , başımıza gelen veya gelecek olan tüm kötülüklerin veya hataların sorumlusu olarak onu görelim, düşman olmalı ki öfkemizi, kinimizi ona boşaltıp rahatlayalım.

Kısacası düşman ihtiyaçtır.