Yeni yıl çorabı

"Asla olmamış bir şey için özlem duymaktan daha kötü bir hasret biçimi yoktur"

Joaquín Sabina

Nostalji, antidepresan nitelikte bir duygusal hap pratikte…

Arada ve dozunda yapmak iyidir belki…

“Gelecek” yoksunluğundan geride kalan çok şeye hasret duyma…

Hayırlı olan her bir şeyin geçmişte aranması…

Yetersizlik hisleri…

Geleceğin son bulması…

Bir zamanlar sahip olduğumuzu düşündüğümüz ahenk ve birlik…

Zaman mefhumunu yitirmek...

İçinde binlerce düş barındırmak…

Hayallerle çoğalmak…

**

Artık elimizde geçmişten başka az şey kaldı çünkü…

“Nerede o eski bayramlar…

Tütünün bile eski tadı yok” meselesi…

Garip ki hiçbir zaman “geçmişe özlem” geleceğe hasret bir düşünce içinde yaşanmıyor.

Çoğumuz bir biçimde geçmişe hasret övgüler içinde…

İstatistiklere göre insan soyu dünyanın neredeyse her yerinde yüzde 70 ortalamasında ya mazide ya da gelecekte -yeter ki bugünün dışında bir alanda- yaşayabilmek istiyor.

30 yaş üstü çoğunluk dijital yaşamdan özünde memnun değil.

**

En bahtiyar evlat için bile “çocukluk” sağlıklı biri için berbat bir şeydir.

Ama “seçici” hafıza ile çoğumuz çocukluğumuzu arıyor…

Devamla;

Nerede o eski sokaklar…

Mahalleler…

Arkadaşlar.

Yemekler…

Hatta o eski arabalar…

Ya o eski doğum günleri…

Bayramlar…

Yeni yıllar…

Mevsimler…

Tatiller…

“Christmasstocking” nerde?

‘Çin ipeğine… Oymalı karyolaya… Yaldızlı konsola… Ve ışıl ışıl avizelere’ duyulan amansız bir hasret…

Bu “muhteşem” şeylerde mutabık gibiyiz!

**

Geçmişe ait özlemin başka bir türü daha var.

Kolektif nostalji.

Toplumun eski haline olan özlemi...

Çok tehlikeli!

**

Barbara Cassin’in ünlü sorusu: “İnsan ne zaman evindedir?”

Yekpare bir minval olmadığından yanıt belli: Hiçbir zaman…

Otantik geri dönüş acısı ile anlamlı çağrışımların “edebiyata” katkısı olabilir…

“Hayata” da olabilir…

Fakat,  ‘Dünyaya ne hâlimiz varsa görelim diye gelmedik’…

İçten içe biliyoruz ki ‘gelişimiz, hâlimizin ne olduğunu öğrenelim’ diyedir…

Peki, yanıt nerede?

Kim bilir…

Belki “Yeni Yıl Çorabı” içinde bu kez.