İnsanlığın ilk kaçınması: Tabu

Polinezya dilinde daha anlamlıydı bu sözcük.

Düşünsenize, ilk insan olarak kabul ettiğimiz Adem ve Havva çırılçıplaktılar. Üstelik sadece huy, davranış, düşünce giyinmemiş değil, giysisizdiler de! Tamamen çıplak ve hiç utanmıyorlardı bundan. Neden utanmıyorlardı biliyor musunuz? Çünkü, utanmak da yoktu o zaman! Çıplanmak ve giyinmek arasında bile bir utanma, bir tabu yoktu.

Oysa bunları icat ettik ve adına biz "çağ" dedik. Üşüdük giyinmemiz gerekti, acıktık yememiz gerekti, korktuk saklanmamız gerekti… Sonra bu temellerin üzerine, temel olmayan ihtiyaçlarımız olmaya başladı. Daha sonra bu temel olmayan ihtiyaçlarımız da temel ihtiyaçlarımız oldu. Birlikte yaşamaya başladık bir zaman, üstelik hala düşünmeyi icat etmeden!

Tabulara erişmediğimiz zamanlardı, bir arada yaşadık. Hiç kimse hiçbir şeyi işaret etmiyordu o zaman. Oysa sonra, giyinmişken bile işaret edilmekten çıplak kaldık toplumsalın ortasında. Hem de çırılçıplak.

Bir şeyi işaret ettiğinizde çok dikkatli olmalı insan. Çünkü tabu var. Hem biliyor musunuz tabu, insanlık kadar eski. Onu Tanrı yarattı.

İlk tabuyu Tanrı'nın bizzat kendisinin yarattığını Hıristiyanların kutsal kitabı anlatır "birinci ağızdan". Önce Adem'i yaratır Tanrı ve onu Aden bahçesine koyar. Ona der ki, "Bahçenin her ağacından istediğin gibi ye, fakat iyilik ve kötülüğü bilme ağacından yeme. Çünkü ondan yediğin gün öleceksin"

İşte tabu o gün yaratıldı. Adem'le aynı gün.

Bu nedenle bugünkü tabuları anlamak mümkün. O ilkellikte bir günde dahi vardı tabu. Bunca devinimden sonra şimdilerde nasıl olmasın.

Adem günü geldi öldü. O gün yaratılan her şey şekil değiştirdi. Çoğu sadece mitoloji oldu. Hatta birçoğundan hiç haberimiz bile yok. Yok olup gittiler.

Peki ya tabu? Hiçbir şey olmadı ona. İnsanlık tarihi kadar eski bir kavram olarak hayatımızda hep oldu. Her çağın başına belâ oldu.

Doğanın kendi akışına iyimserlik ve hoşgörü ile bırakılmayan her akış, ritmini bozar. Örneğin, Türk gibi Kürt gibi kökensel bir şeyi işaret ederseniz, onları bir cephenin 'öteki' yanına o anda itersiniz. Kendinizi işaret ettiğinizden dışarıda bir yerde tutmaya o anda başlarsınız. İçerisi ve dışarısı arasındaki çizgi kalınlaşır. Tabu kaçınılmaz olur.

Bizde de böyle! Her şey tabu. Siyasal düşünceler bile!

Ancak işaret ettiniz mi bir kere, artık bu kolye boyunda durmaz!

Dilerim kopup döküldüğünde, en azından parçaları toparlanabilecek kadar zarar görmez, dağılıp gitmez!