Masal

Fonda Craig Wedren çalıyor. Genç adam köprüye kollarını dayamış, kameraya öyle bir bakışı var ki.

Benim küçük hayatım, büyük yalnızlığım sürerken… Sürermiş gibi yaparken…

Geldiğin gibi yaşamıyorsun bu hayatı. Hep yanında birileri olur gibi oluyor, sonra da gider gibi yapıyorlar. Ne varlar, ne de yoklar.

Üzsen, üzülsen, sevsen, sevilsen, hatta yaşamadan ölsen.. Etrafında hep birileri oluyor. Olur gibi yapıyorlar. Aslında hiç kimse Daprinski’nin notalarından öte değil. Ne gerçekten gelen var, ne de gerçekten giden. Koskoca bir yanılsama içerisinde her birimiz Passacaglia gibiyiz. Üst üste yığılmış notalar… 

Ne var, ne de yokuz. 

Can düşmanımız zamanla kol kola girmiş hep bir şeylere yetişmeye çalışmaktayız, yetişirmiş gibi yaparak. 

Hayat için, hayatı yaşarken verilen mücadeleleri düşünün. Hangimiz başardık ya da başaramadık.

Kim kime başarılı veya değil diyebiliyor?

O genç adam, o an öyle bakarken, ben onu görmeden geçersem, yaratılışın o muhteşem anını nasıl anladım derim. 

Bu nedenle “Masal”.

Var mıydık ki yok olacağız? Bir varmışız bir yok muşuz.

Yani çok da ciddiye alma. 

Derin bir nefes al. Bunu şimdi yap.

“Hayat kısadır, biraz hayal, biraz aşk ve sonra Allahaısmarladık.”

Çok de şey etme….