Yalnızlık kendine saklar bizi

“Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz” der Özdemir Asaf şiirinde. İnsanlar, sizin başına olmanızı yalnızlık olarak nitelendirirler. Aslına bakarsanız yalnızlığı böyle tanımlamak çok sığ kalır.

Çünkü yalnızlık sayısal ölçekle anlatılacak bir şey değildir. Hatta bunun en güzel örneği çevrenizin yanlış insanlarla dolu olması durumunda dünyadaki en büyük yalnızlığı yaşıyor olmanızdır.

Yalnızlığın matematiği olmaz.

Elbette yalnızlığın bir ihtiyaç olduğunu vurgulamaktan kaçınamayız. Ancak süreğenliği “normal” diye ifade edilen skalanın dışında kalıyor. (Bunun ayrıca sorgulanması gerekir.)

Peki yalnızlığa alışmalı mı direnmeli mi insan?

“İşin en aşağılık kısmı şu ki: Galiba yalnızlığa alışıyorum” der Nazım Hikmet. İsyan edercesine bir dille. Alışılmaması gerektiğine vurgu yaparak.

Alışmamalı kanaatimce. Onunla birlikte olmak da bir beraberlikmiş gibi sarmamalı ruhumuzu.

Mehmet Teoman’ın satırlarındaki gibi: “Yalnızlığım, yaşamak zorunda olduğum beraberliğimsin.”

Üstelik bu satırları, bir kadının bir erkeğe aşık olma sürecini anlattığı şiirinde yazar, bir erkek olarak.

*

Cahit Sıtkı ise; “Kalp çarpıntılarıyla günleri hesaplayan, bir benim, benim olan bir masaldır yalnızlık” der. Yalnızlık belli ki sadece bireyin yaşadığı bir durum değil, şiirin, edebiyatın da yansımasıdır.

Ya da satırlarında bahsettiği gibi, Reiner Marie Rilke’in: “Yalnızlık bir yağmura benzer, yükselir akşamlara denizlerden.”

*

Yalnızlık bir üretim platformu oluyor bazen. Bazense çekilmez bir yük. Kimi zaman Tanrısal bir dürtü, kimi zaman yok oluşumuzun rotası. Bazen içinde kaybolduğumuz, bazense onunla var olduğumuz…

Yalnızlık, dozu iyi ayarlanırsa tedavi edici, azı veya çoğu ise rusal anlamda öldürücü.

Ne onunla yaşayabiliyor insan tüm bu hayatı, ne de hayatı yaşarken onsuz olabiliyor.

Yalnızlık, yanıbaşımızdaki bir dost gibi, bazen de bir düşman.

Sen nereye gidersen seni takip eden gölgen gibi.

Hep kendine saklıyor bizi..