İlk yağmurda ben…

Kendimi sokaklara atacağım, ilk yağmurda.. 

Sırılsıklam olunca akalar yağmurun altında kalacağım. 

Çünkü bu uyku çok uzadı…

Keşke uyansak ve “meğer bu bir rüyaydı desek”.

Bu rüyadan öğrendiklerimizi hiç unutmasak. 

Bol bol sarılsak…

Çocukları korkmadan sevebilsek…

Birbirimize sevgi ile yeniden dokunabilsek…

Tüm yaşananlar bitse… 

Kaybettiğimiz özgürlüklerin anlamını anlasak…

Keşke uyansak ve bitse…

*

İçimden, Taksim Meydanı’nda yerlerde yuvarlanmak geçiyor mesela. 

Ya da Viyana metrosunun camlarına yanaklarımı dayamak istiyorum.

Mesela Paris Champs-Élysées’sinde hiç tanımadığım insanlarla aynı kanepede oturup sohbet etmek istiyorum. Londra’nın Regent caddesinde bir gece, nefesimin başka nefeslere değecek kadar kalabalıkta yürümek geçiyor içimden.    

Lefkoşa’da Dikilitaş’a sarılmak istiyorum mesela. Ya da Bangladeş’te bir köprü altında kahve içmek. 

Özgürce kirlenmek gibi küçük hayallerim var anlıyacağınız. 

Hadi artık uyanalım ve bitsin bu tutsaklık…

*

Annemin temizlik hassasiyetine rağmen kirlenmekten imtina etmediğim çocukluğumu da özledim. Özlemlerim dünün güzelliklerini, bugün de yaşama arzumdan. Ama n umutluyum ki, dün yaşadığım her şeyin bugünkü bana şekil veren şeyler olduğundan mutluyum. 

Doğrularım, yanlışlarım, kazanım ve kayıplarım. Hepsi benim.

Bu tutsaklık, bu süreç ne yararsam yine bundan da bir şey öğrenirim. 

Nasıl olmasa yaşam akışta. 

Elbet bugünler de geçecek.