Bir politikacının istifası

Biz politikacıları halk olarak iyi tanırız. 

Bugün “yokum” der sonra 5 kişiye alkış tutturup “halk istedi” der yoluna devam eder. Hatta söylemlerinde kendisi dışında herkesi ve her şeyi suçlar. Bu, defalarca sahnelenmiş bir oyundur. Çok gördük. 

Mesele o ki, bir hedef konulduysa ve mesela bu vizyon, ikinci turda cumhurbaşkanı olma hedefi ise, çıkıp halka bu söylendiyse bunu söyleyen adayı dikkatle incelemek gerekir.

Çünkü artık mesele, o adayın politikadan çekilip çekilmemesi meselesi olmaktan çıkar. 

Artık esas mesele, bunları söyleyen ama ilk turda %6’ya ulaşamayan bir adayın arkasından, ısrarla yürüyecek kitlenin bir sorun yaşadığıdır.

Çünkü bu bir vizyon sorunudur, hesapsızlıktır, öngörü hatasıdır ve en önemlisi halkı tanımamadır. Tüm bunları öngöremeyen bir aday, bir politikacı, bu ülkeye fayda sağlayamaz. İkinci turda %51 oy almak için yola çıkıp, ilk turda %6 bile alamadıysa, halkı tanımayan bu politikacıların arkasından artık yürümemek gerekir. 

Israrla yürünecekse de; bunu iyi niyetli bir destekten çok, “yenilmeye doymayan pehlivan sendromu” ile, halkın hayallerini yerine getirmek yerine hayal kırıklığı yaşatma eğilimi olarak tanımlanabilir. Bencilliktir.

Sanırım artık, “buraya kadarmış” denecek cesaret, toplumun görmek istediği şeydir. 

Bunu göremezsek de şaşırmamalıyız. 

Çünkü ikinci tura %51 oy alıp cumhurbaşkanı olacağını sanıp, ilk turda %6 bile alamayan bir vizyon, bu cesarete sahip olmayabilir. Üzülmeyin. Bir politikacının istifasını görmek bu halka kısmet olmayabilir. Ama yine de halk her zaman en doğrusunu bilir. Halkın kararı tartışılmaz.

*

Referanduma gelince…

Sözleri ile yüzde 75’in üzerinde “evet”i destekleyen politik bir fotoğrafın ardından sonuç “hayır” çıktıysa, sadece hukuk ve yargıç camiası değil, bunu halk ve politikacı merkezinde de düşünmek gerekir. Sözle verdikleri desteği hesaplarsak, “evet”in %75’i geçmesi gerekiyordu. 

Şimdi matematik soru şu: 

“Sözle eveti destekleyen %75’in, yüzde kaç gerçekten desteklemiştir?”

*

Kişisel bir not: 

Politikanın toplumları kurtaramayacağı nettir. En azından ülke tarihinden bunu anlamak mümkün. Bu nedenle seçilecek cumhurbaşkanından beklentim, daha çok sanat ve edebiyat bilincine yatırım yapmasıdır.

Çünkü bu kavramların gücünün yanında politika, anlamını yitirir, sönük kalır.