Biraz nostalji

Yeni bir okul yılı başladı. Uzun bir tatil döneminden sonra okullar cıvıl cıvıl çocuk sesleri ile dolup taşmakta.

Güzelim Yaz aylarının sonlanıp Sonbaharın getirdiği melankolik hüzünden olacak, bu zamanlar hep çocukluk, okul yıllarım gelir aklıma.

Geçmişte yazdığım nostaljik yazılardan da yararlandığım bir yazı ile karşınızdayım bugün.

"Her insan "Ben çocukken..." der, demeyi sever. Zamanın, yaşamının derinlerine iner. Özler o zamanları, bal ve ağı zamanları. Önce bal tadında olanları anımsar, anlatır. Yitirilen neyse, kimse, hep güzellikleri anılır. "Ben çocukken" zamanlarına, neden bu bitimsiz özlem?... Herkesin yığınla nedeni var. Ben, adına şimdilerde "Nostalji" denen hastalığa kötü tutuldum... Benim, o zaman ve mekanlara ve insanlarına özlemim, şimdilerde onların yerine koyacak fazla bir şey bulamadığımdandır".

Ressam, yazar, öğretmen Özden Selenge'nin "Sahiden" isimli anı kitabından bir alıntı. Zaman zaman kitaplığımdan alıp büyük bir zevkle yeniden okurum bu güzel kitabı. Ve onun gibi, kötü tutulduğum nostalji hastalığımı bir nebze gidermeye çalışırım.

Bugünlerin yozlaşan değerleri, paylaşmanın yerini alan gözüdoymazlık, bencillik herkes gibi beni de çok üzüyor. Çocukluk yıllarımın masum yaşantısına geri dönmek hüznümü bir parça hafifletiyor.

O doyumsuz okul yıllarımı, çocukluğumu özlemle anımsarım. En çok da öğretmenlerimi, o muhterem insanları.

Lefkoşa'da yaşadığımız sokaktaki Yeşilada Ana Okulunda geçirdiğim o lokum tadındaki günler, kitap aşkını bana ilk tattıran melek mizaçlı ilk öğretmenim, Sabiha hocanım.

Leymosun Sedat Simavi İlkokulunun şevkatli hocası, şimdi artık aramızda olmayan Gülbahar hocanım. Gencecik, güleryüzlü çok sevdiğimiz, taptığımız öğretmenimizdi o. Işıklar yoldaşı olsun.

Lefke İstiklal İlkokulunda, kemanı ile bize tadına doyum olmaz saatler yaşatan müzik öğretmenimiz Halide Hocanım, arasıra hastalanıp ödümüzü koparan Şeref Bey, bembeyaz saçları ile okul müdürümüz İsmail Savalaş Bey ve beni sınıfın önünde twist oynatan yeğenim Mazlum Hoca, en fazla anımsadığım öğretmenlerimdir. Vasıf Dede'yi nasıl unuturum.

Tatilden sonra okula yeniden başlamanın heyecanı sarardı tüm benliğimizi bizim. Tatilden birkaç hafta önce yeni sınıfımız için kayıt yapılması gerekirdi o zamanlar. Ondan öncesi günler heyecandan uyuyamazdık.

Kim olacaktı acaba yeni öğretmenlerimiz? Çok merak ederdik.

Lefke İstiklal İlkokulunu bitirmiş, heyecanla Lefke Gazi Lisesinin orta okul bölümüne başlamayı bekliyorum. Bizim evin yanındaki dükkanın önündeki sekilerde toplanırdık mahalle çocukları. Öyle bir sabahtı.

Karşıdan gri renkli bir Volvo araba gelmekte. Bunun yeni müdürümüz Ali Dinçer'e ait olduğunu biliyoruz. Araba geçerkenden elimdeki oldukça büyük hurma dalını yere indiriyorum.

Yirmi metre kadar gittikten sonra frene basıp geri önümüze kadar geliyor Ali Dinçer. Bana: "Sen Selasiye Çavuşun oğlusun, değil mi", diye soruyor ve anlamlı bir şekilde başını salladıktan sonra sürüp gidiyor. Ben ve diğer çocuklar korkudan bir müddet konuşamıyoruz.

Bir tanesi: "Şimdi ayvayı yedin" diyerek endişemi artırıyor. Hiç unutmadım bu olayı.

Daha sonraları Lefkoşa Türk Lisesinde yeniden karşıma çıkan Ali Dinçer, bol paçalı pantolon giydim diye beni okulun önünde tokatlamıştı. İntikam mı dersiniz?!

Ya okullar açılmazdan öncesi o kitap heyecan? Gıcır gıcır yeni kitaplarımızı Deniz Beyden almak için Saray Önündeki küçük dükkanını doldururduk. Deniz Bey her zamanki güleryüzlü, babacan haliyle karşılardı bizi. İtina ile gerekli kitapları verdikten sonra hediye cetvel, silgi, defter gibi şeyleri de elimize tutuşturmaktan geri kalmazdı bu güzel insan. Ne çok sevindirirdi bizi bu küçük jest.

Tüm yukarıdaki yazdıklarımdan sonra eminim sözü nereye getirmek istediğimi anlamışsınızdır. Günümüzün çocuklarına.

Bu konuyu da gelecek haftaya bırakalım isterseniz.

Tüm çocuklarınız, torunlarınız, akraba, dost çocuklarınız, tüm dünya çocukları için başarılı, verimli, yaratıcı bir okul yılı dilerim.