Sürekli meşgul görünme hastalığı

Eskiden “nasılsın?” diye sorulduğunda en sık duyulan cevap “iyiyim”di. Şimdi ise neredeyse herkes aynı refleksi veriyor:
“Çok yoğunum, inanılmaz yoğunum…”

Meşguliyet, yeni neslin adeta madalyası haline geldi. Sanki boş vaktin olması ayıp, tempoyu düşürmek kusur, sakin yaşamak ise geri kalmışlık gibi…
Oysa kimse şunu sormuyor:
Bu kadar meşgul olmak gerçekten iyi bir şey mi?

Psikologlara göre toplumda ilginç bir sosyal baskı oluştu:
“Boş zamanın varsa demek ki yeterince üretmiyorsun.”
“Dinleniyorsan geri kalıyorsun.”
“Yavaşlıyorsan görünmez oluyorsun.”

Halbuki insanın fıtratı böyle değil. Dinlenmek sadece ihtiyaç değil, zihinsel bir temizlik. Fakat modern dünyanın “çalış, koş, yetiş” baskısı, dinlenmeye dair suçluluk duygusu üretiyor. Bir arkadaşına “bugün hiçbir şey yapmadım” dediğinde, sanki yanlış bir itiraf gibi hissediyoruz.

Bir düşünün…
En son ne zaman bir gününüzü boş bıraktınız?
Ve bunu rahatça dile getirdiniz?

Büyük şehirlerde insanlar artık kendini ispat etmek için hızını ispat ediyor. “Yoğunluk” statü sembolü oldu. Çalışma hayatında da sosyal hayatta da “boş görünmek” riskli kabul ediliyor. Bu yüzden insanlar meşgul olduklarından daha meşgul görünmeye çalışıyor.

Oysa meşguliyet bir hayat tarzı değil, çoğu zaman bir kaçış. Kendi düşüncelerinden, sessizlikten, kendinle karşı karşıya kalmaktan kaçış…
Terapistler bunu “programlanmış kaçış” olarak adlandırıyor.

Çünkü insan yalnız kaldığında içinden bazı sorular yükseliyor:
“Gerçekten istediğim hayat bu mu?”
“Ne için koşuyorum?”
“Bu tempoda mutluyum mu?”
İşte bunlar modern insanın pek hoşlanmadığı sorular. Bu yüzden meşguliyet, iyi bir bahane:
“Düşünmeye zamanım yok ki!”

Oysa bilimsel araştırmalar gösteriyor ki, insan zihni dinlenirken gerçek yaratıcılığına kavuşuyor. En iyi fikirlerin çoğu duşta, yürürken, boş boş bakarken geliyor.
Yoğunken değil; boşken.

Belki de bugün meşgul görünme hastalığını kırmak için en gerçek adım şudur:
Bir gün hiçbir şey yapmamak.
Ve bunu utanmadan söylemek:
“Bugün boştum. Çok iyi geldi.”